Sztuka Starożytny Egipt

MALARSTWO :

Od samego początku malarstwo pełniło zarówno funkcje pomocnicze jak i stanowiło sztukę samą w sobie – malowano posągi, reliefy, kolumny oraz sceny na ścianach budowli świątynnych, a także wnętrza domów, lecz te przeważnie dekorowane były skromniej. Powierzchnię, na której miał powstać malunek, pokrywano cienką warstwą wygładzonej zaprawy wapiennej, na którą następnie czerwoną linią nanoszony był szkic przedstawianej sceny. Kontury zaznaczano mocną, czarną linią, a powstałe pola wypełniano kolorem.

Artyści egipscy malowali farbami mineralnymi – stosowano następujące kolory: czerń z węgla drzewnego, biel z wapna, żółć i czerwień .  Do malowania używano pędzelków z rozgniecionej trzciny, do wypełniania większych powierzchni służyły pędzelki zrobione z połączonych trzcin, traw i włókien liści palmowych

RZEŹBA :

Rzeźba egipska przedstawiałagłównie wizerunki bogów i faraonów. Władcy pokazywani byli jako osoby młode, przeważnie idące lub siedzące na tronie z rękoma ułożonymi na kolanach, z głową na wprost i z jedną nogą wysuniętą do przodu oraz zwykle w koronie lub nemesie.

Były to postacie o najwyższym wzroście. Prezentowane obok żona czy córka to osoby znacznie niższe niż wymagałoby pokazanie naturalnej różnicy. Urzędnicy przedstawiani bylibardziej swobodnie, w scenach stanowiących wizytówkę wykonywanego przez nich zawodu, a lud zawsze w ruchu, przy pracy. Bogów z kolei przedstawiano często pod postaciami zwierząt, jak np. boginię Bastet pod postaci czarnej kotki.

Starano się aby twarz nie wyrażała żadnych uczuć. To wrażenie obojętności osiągano poprzez skierowanie wzroku w przestrzeń, po linii biegnącej prostopadle do płaszczyzny ramion. Najważniejszy wyjątek od sztywnych zasad geometrii stanowią postaci z głowami wzniesionymi ku górze, być może w stronę słońca, lub opuszczonymi w dół, jak w przypadku pisarzy spoglądających na zwój papirusu umieszczony na ich kolanach. W rzeźbie portretowej obecny był tzw. kierunek pesymistyczny, ukazujący władcę o smutnym, zadumanym obliczu, na którym jego wiek też znajduje swoje odbicie. Z okresy Starego Państwa pochodzi także pierwsza monumentalna rzeźba Egiptu – Sfinks.

PŁASKORZEŹBA :

Co prawda Egipcjanie potrafili przedstawić postać człowieka w dowolnym oglądzie, ale odstępstwa od obowiązującej zasady czyniono tylko wyjątkowo, w odniesieniu do obcokrajowców lub ludzi niższego stanu.

Także siatka konstrukcyjna w przypadku płaskorzeźby opierała się na 18 rzędach kwadratów, od podłoża do linii włosów (ilość jednostek wykorzystanych powyżej uzależniona była od nakrycia głowy). Linie i siatki używane do przygotowywania szkiców były zgodne z egipskim systemem miar długości, co umożliwiało w przyszłości powiększanie reliefów. Tak samo jak w malarstwie, władców przedstawiano jako ludzi pięknych i młodych, większych od swoich poddanych, a zwykłych ludzi już w sposób bardziej naturalny.

Oprócz tego na reliefach częste były zwierzęta i rośliny, sceny batalistyczne i rodzajowe. W jednym z grobowców z okresu Średniego Państwa komora grobowa wykonana była z bloków granitowych, a ozdobiona pięnymi reliefami. Zachowane fragmenty płaskorzeźb pokazują sceny polowań na zwierzęta pustynne i ptactwo, łowienie ryb, wojny oraz obrzędy kultowe. W czasach Nowego Państwa, kiedy to powszechnie rozpoczęto budowy monumentalnych świątyń i grobowców, reliefy pokrywały znajdujące się po bokach wejścia na teren świątyń wielkie pylomy. Opowiadały one o czynach faraonów zwyciężających wroga i oddających cześć bogom.

ŹRÓDŁÓ :

http://nefretete-nefertiti.blog.onet.pl/2010/04/26/malarstwo-rzezba-i-plaskorzezba-w-starozytnym-egipcie/

Aytorzy:Martyna Wawrowska, Magdalena Tyrka, Klaudia Sawko, Paulina Kudlak

Etykieta:A