Nazwa Mezopotamia znaczy międzyrzecze. To starożytne państwo zlokalizowane było między dwiema rzekami: Tygrysem i Eufratem. Ponieważ corocznie dochodziło do wylewu obu rzek, mieszkańcy Mezopotamii budowali system irygacyjny, czyli sieć kanałów którymi woda była odprowadzana z pól. Dzięki niemu nie dochodziło do częstego wylewania wód rzecznych.
Sumerowie przybyli w IV i III tys. p.n.e. na południe Mezopotamii. Na tamtym terenie znajdowało się wiele osad, które stopniowo łączyły się i tworzyły miasta oraz państwa.
Początkowo władzę sprawował kapłan (rządy teokratyczne), ale z biegiem czasu na czele Mezopotamii stanął świecki władca.
Sumerowie zasłynęli z budowli wzniesionych z cegieł. Największe i najbardziej zachwycające były świątynie (zigguraty), na których dachach powstawały wiszące ogrody (Semiramidy), które zostały uznane za jeden z siedmiu cudów świata.
Sumerowie zapisali się w historii wynalezieniem garncarskiego koła, opracowaniem pisma obrazkowego oraz klinowego, a także pierwszymi odlewami z brązu, złota, a także kolorowego szkła.
W XVII w. p.n.e. w Babilonie rządził Hammurabi, którego uznaje się za twórcę kodeksu, który przewidywał bardzo dotkliwe i surowe kary (pozbawienie ręki syna, który ośmielił się uderzyć swojego ojca). W kodeksie zawarto również podział społeczeństwa na ludzi, którzy byli zależni od władcy, tych którzy znajdowali się pod opieką rządzącego i niewolników. Niewolnicy ponosili dużo cięższe kary niż pozostałe dwie grupy.
W Mezopotamii wierzono w wielu bogów (politeizm).
Autorzy:Magdalena Tyrka, Klaudia Sawko, Paulina Kudlak, Martyna Wawrowska
Etykieta:A
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz